Θα ήθελα πολύ να ψάξω τις αναγωγές του μηνύματος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου στην ψηφιακή, εικονική πραγματικότητα της εποχής μας. Να του δώσω νέες διαστάσεις, οι οποίες θα απαντούν στην πολιτισμική, οικονομική και κοινωνική κατάσταση του κόσμου μας.

Φεύ! Πώς να το κάνω όταν τα βασικά προτάγματα του αγώνα του ’73 είναι ακόμη τόσο επίκαιρα.

Πώς να το κάνω μέσα σε συνθήκες ακραίας φτώχειας, με κατασχέσεις κατοικιών, με ανθρώπους να ψάχνουν ακόμη μέσα στα σκουπίδια την τροφή τους;

Πώς να το κάνω με την εκπαίδευση όλων των βαθμίδων υποχρηματοδοτούμενη, παρηκμασμένη και χειραγωγημένη μέσα από ένα λαβυρινθώδες γραφειοκρατικό σύστημα, το οποίο επιμένει στους τύπους και όχι στην ουσία της αποστολής μας;

Πώς να το κάνω μέσα σε μία χώρα με έλλειμμα δημοκρατίας, ελεύθερης έκφρασης και μιντιακής πλύσης εγκεφάλου, όταν και το τελευταίο αποκούμπι του αδύνατου, η δικαιοσύνη, μοιάζει να τον αγνοεί;

Ξαναγυρνώ λοιπόν στα αυτονόητα και ακόμη ανεκπλήρωτα: ΨΩΜΙ – ΠΑΙΔΕΙΑ – ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Το Πολυτεχνείο ζει και μας εμπνέει!